Nog maar een week geleden schreef ik voor het laatst een bericht voor deze blog. Het lag niet in de planning om nu alweer wat te schrijven, maar dat lag mijn verhuizing van de afgelopen dagen ook niet. Jullie lezen het goed, VERHUIZING...
Toen ik mijn eerste woning in Gällivare betrok had ik het idee dat ik na 6 maanden (huurcontract liep tot 31 juli) weer zou verhuizen. Elke 6 maanden verhuizen is de laatste 2 jaar heel gewoon geworden voor mij (de lol zie ik er nog niet van in overigens), dus ik vond die termijn acceptabel. Groot was dan ook de verrassing toen ik maandag jl. een woning aangeboden kreeg. Ik wist dat ik op de urgentielijst voor het krijgen van een vaste woning stond (één van de voordelen van het werken voor de provincie), maar had pas in juli verwacht een woning aangeboden te krijgen. Als je op de urgentielijst staat en de woningbouw biedt een woning aan, dan is nee-zeggen geen optie. Nee-zeggen betekent namelijk van de urgentielijst verwijderd en onderaan de normale lijst gezet worden. Op de normale lijst staan zo'n 8000 mensen enm de wachttijd bedraagt zo'n 8 - 10 jaar. Ook een particuliere woning huren is ontzettend lastig (ook wachtlijsten). Om een lang verhaal kort te maken: ik heb ja gezegd. Vrijdag heb ik de sleutel opgehaald (na werktijd) en ben ik begonnen met verhuizen. Zaterdag heb ik hulp gehad van de man van een collega. Zondag heb ik de rest van mijn spullen verhuisd en heb ik mijn oude woning klaargemaakt voor oplevering. Daarnaast heb ik samen met een collega een verduisterend rolgordijn opgehangen. Het zal de komende dagen nog een flinke klus worden om alles op zijn plaats te krijgen, maar dat komt vast goed. Geen lang bericht deze keer, maar ik ben erg moe en morgenvroeg moet ik weer werken. Ik zal snel een wat uitgebreider bericht plaatsen.
Tot de volgende keer!
Liefs,
Gaby
Toen ik mijn eerste woning in Gällivare betrok had ik het idee dat ik na 6 maanden (huurcontract liep tot 31 juli) weer zou verhuizen. Elke 6 maanden verhuizen is de laatste 2 jaar heel gewoon geworden voor mij (de lol zie ik er nog niet van in overigens), dus ik vond die termijn acceptabel. Groot was dan ook de verrassing toen ik maandag jl. een woning aangeboden kreeg. Ik wist dat ik op de urgentielijst voor het krijgen van een vaste woning stond (één van de voordelen van het werken voor de provincie), maar had pas in juli verwacht een woning aangeboden te krijgen. Als je op de urgentielijst staat en de woningbouw biedt een woning aan, dan is nee-zeggen geen optie. Nee-zeggen betekent namelijk van de urgentielijst verwijderd en onderaan de normale lijst gezet worden. Op de normale lijst staan zo'n 8000 mensen enm de wachttijd bedraagt zo'n 8 - 10 jaar. Ook een particuliere woning huren is ontzettend lastig (ook wachtlijsten). Om een lang verhaal kort te maken: ik heb ja gezegd. Vrijdag heb ik de sleutel opgehaald (na werktijd) en ben ik begonnen met verhuizen. Zaterdag heb ik hulp gehad van de man van een collega. Zondag heb ik de rest van mijn spullen verhuisd en heb ik mijn oude woning klaargemaakt voor oplevering. Daarnaast heb ik samen met een collega een verduisterend rolgordijn opgehangen. Het zal de komende dagen nog een flinke klus worden om alles op zijn plaats te krijgen, maar dat komt vast goed. Geen lang bericht deze keer, maar ik ben erg moe en morgenvroeg moet ik weer werken. Ik zal snel een wat uitgebreider bericht plaatsen.
Tot de volgende keer!
Liefs,
Gaby